Strafschop

Twee strafschoppen, twee keer raak. Lionel Messi deed het afgelopen dinsdagavond in de Champions League tegen AC Milan. Het leverde Barcelona een plek op bij de laatste vier. Dankzij Messi? Nee, niet dankzij Messi. Dankzij Milan-verdediger Nesta, en misschien nog wel meer dankzij scheidsrechter Kuipers. Maar niet dankzij Messi. Een strafschop scoren, dat is de norm. Een strafschop missen, dat is falen.

Was die tweede strafschop nu wel of niet terecht? Kuipers had hem niet moeten geven. Ja, je kunt hem wel geven. Ja, Nesta hield vast. Ja, het was in het strafschopgebied. Ja, een overtreding in het strafschopgebied is een strafschop. Maar nee, de bal was niet in de buurt. En nee, het paste niet bij de wedstrijd. En nee, hier wordt bijna nooit een penalty voor gegeven. Kuipers had moeten affluiten, even moeten zeggen dat men van elkaar af moest blijven en dan de hoekschop laten nemen.

Op het moment dat duidelijk werd dat Kuipers floot voor een strafschop, ging ik er vanuit dat het de 2-1 zou betekenen. Als de scheidsrechter een penalty geeft, is het namelijk een doelpunt: een strafschop scoren is de norm, een strafschop missen is falen. Vanaf elf meter op een metersbreed doel schieten, dat kan en mag niet misgaan. Daarom is een strafschop nemen zo’n ondankbare taak. Al scoor je er pakweg vijftien op rij, een reeks die Denny Landzaat jaren geleden neerzette, het wordt alleen maar erger. De druk wordt alleen maar groter: iedere rake strafschop is eentje dichter bij de eerste gemiste.

Ook als je er voor het eerst één neemt is die druk er al. Ik kan het weten. Sportdag, klas twee, kwartfinale. Een strafschoppenserie moet de beslissing brengen. Ik mis als enige, de laatste strafschop. De rest van het toernooi heb ik niet meer gevolgd. Volgens mij had ik me even opgesloten in een kleedkamer. Sportdag, klas vijf, halve finale. Opnieuw een strafschoppenserie. Ik scoor als enige van mijn klas, maar het is niet genoeg. Bovendien is het niet bijzonder dat ik scoor: een strafschop scoren is de norm. Missen, dat is falen. Maar het gevoel van falen dat ik drie jaar daarvoor in mijn eentje had, konden ze nu met z’n vieren delen.

Je kunt dus niet goed zijn in het nemen van strafschoppen. Goed bestaat daar namelijk niet. De bal moet er gewoon in en dat is niet goed, maar de norm. Missen, dat is falen. Wij Nederlanders weten dat. De rij is lang en ouderen onder u zullen vast nog wat namen ervoor kunnen zetten. Seedorf, Ronald de Boer, Cocu, Frank de Boer, Kluivert, nogmaals Frank de Boer, Stam, Bosvelt. Wie er scoorden? Dat rijtje kan ik niet opdreunen. Want scoren, dat is de norm. Missen, dat is falen.

Messi miste niet, maar zo knap is dat dus niet. Ik had ook liever gezien dat hij miste en dan vooral die tweede. Omdat het een goedkope strafschop was. Omdat de wedstrijd daarna geen wedstrijd meer was. Omdat een strafschop missen zoveel meer emotie brengt dan een strafschop scoren. Want scoren, dat is de norm. Missen, dat is falen.