Parijs-Roubaix

“We zijn eraf zonder noemenswaardige breuken.” Dat zeiden de commentaren van Sporza vandaag tijdens Parijs-Roubaix, toen het peloton met nog zo’n 80 kilometer voor de wielen van de kasseienstrook Trouée d’Arenberg af reed. Ze doelden op het feit dat er geen breuken in het peloton waren ontstaan. Botbreuken waren er wel bijna geweest, met een harde valpartij in de kopgroep. Maar de meest noemenswaardige breuk voor de koers van vandaag was de drievoudige sleutelbeenbreuk van Fabian Cancellara, vorige week in de Ronde van Vlaanderen.

Zonder Cancellara was er voor vandaag eigenlijk maar één uitgesproken favoriet over: Tom Boonen. Boonen won de afgelopen weken namelijk waar hij maar wilde winnen. De E3 Harelbeke, Gent-Wevelgem en een week geleden de Ronde van Vlaanderen. Natuurlijk, er waren ook sterke outsiders als de Italianen Pozzato en Ballan, Boonens ploeggenoten Chavanel en Terpstra en titelverdediger Vansummeren. Maar dat waren outsiders. Boonen was de te kloppen man vandaag.

Na die kasseienstrook op 80 kilometer van de finish waren er dus nog geen noemenswaardige gaten in het peloton gevallen. Dat kwam zo’n 25 kilometer verderop, toen Boonen met ploeggenoot Terpstra ervandoor ging. Heel even slechts dacht ik aan wat er zou gebeuren als de twee ploeggenoten samen in Roubaix aan zouden komen. Zou de één de ander de zege gunnen? Of zou het een sprintje worden? Voordat ik voor mezelf een antwoord had bedacht, kon dat scenario de prullenbak in: met nog meer dan 50 kilometer te gaan moest Terpstra er al af en ging Boonen solo verder.

Boonen pakte vrij snel een halve minuut, maar ik hoopte dat de achtervolgers hem nog terug zouden pakken of het op zijn minst spannend konden maken. In die achtervolgende groep zaten 4 mannen van de Sky-ploeg. Je zou dan zeggen: 3 man op kop laten rijden om het gat dicht te rijden en 1 man overhouden om het af te kunnen maken. Maar dat gebeurde niet en toen verprutste Juan Antonio Flecha de koers voor mij en veel andere kijkers: hij probeerde het solo te doen.

Een domme actie, want hij reed zijn eigen ploeggenoten eraf en kwam zelf geen seconde dichter bij Boonen. Flecha, de man die je op lijstjes voor dit soort koersen altijd in de top-10 kunt zetten. Maar nooit op 1. Waarom, dat zagen we vandaag weer eens. Het leek toch nog even spannend te worden toen onze eigen Lars Boom in de achtervolging ging. In korte tijd pakte hij 10-15 seconden. Maar daar bleef het bij, helaas. Boonen hield de voorsprong van ruim een minuut en kwam solo aan op de wielerbaan van Roubaix.

Aan de ene kant is dat jammer. Kijken naar sport doe ik onder meer voor de spanning. Want wat is er mooier in de sport dan een spannende koers, race of wedstrijd? Misschien maar één ding: een uitzonderlijke prestatie. Een wereldrecord, een galavoorstelling van FC Barcelona, of dus een solo van meer dan 50 kilometer in een wielerklassieker.

De eerste 30 van die 50 kilometer solo baalde ik van waar ik naar zat te kijken. Een koers van 260 kilometer die al zo ver voor het einde beslist is. Daarna kwam het besef: dit is een topprestatie van Tom Boonen. Voor de vierde keer won hij Parijs-Roubaix en dat op zo’n manier. Diep respect. Voor dit soort prestaties kijken we sport.