[Tour] Een hongerklopje

Tejay werd een beetje moe
Zijn krachten vloeiden langzaam weg
Daar kwam een Fransman langs hem heen
Vlakbij de finish; wat een pech

Ik dacht al dat er toch in ieder geval een halve Nederlander de koninginnenrit zou gaan winnen. Tejay van Garderen heeft namelijk een Amsterdamse vader. Het werd echter een Fransman. De Fransen zijn helemaal gek vandaag. De eerste Fransman die deze Tour een etappe wint. En wat voor één. De koninginnenrit. Tenminste, dat moest het worden. Het werd ook een mooie rit op het einde, maar toch vond ik hem als geheel een beetje tegenvallen. En het begin was nog wel veelbelovend.

Je kon erop wachten. Johnny was de eerste die demarreerde. Samen met zijn vriend Cunego. Maar Johnny had weer pech. Saxo begon meteen op de Col de Manse al met het slopen van de Skytrein. En dan vooral Froome zelf. Zijn ploeg was namelijk zeer snel weg. Ze kunnen die Saxoploeg zo inzetten voor het slopen van de Fyra. Maar waarom ging Froome toch steeds achter renners al Rogers aan? Wilde hij voorkomen dat Contador een springplank kreeg?
Toen de stofwolken waren opgetrokken, was er een sterke kopgroep met Boom erbij. Sky wilde er vanaf dat moment een wandeletappe van maken en slaagde daar aardig in.
Toch kwamen er nog twee springplanken voor Alberto. Roche en Paulinho mochten vertrekken van Sky. Alberto ging echter niet springen. Niemand sprong. Het was wachten, wachten en nog eens wachten.

Napoleon liet niet over zich lopen, maar liet nu wel over zich rijden. De renners reden namelijk een gedeelte over de Route Napoléon. Het is de route die de kleine keizer nam na zijn ballingschap op Elba. Je kunt hem zelf ook fietsen want het is een toeristische route.
Het was op dat moment ook een toeristische route voor het peloton. De kopgroep kreeg een steeds grotere voorsprong.
Vlak voordat de renners van het peloton de Alpe d'Huez voor de eerste keer opdraaiden, kon Greipel zelfs nog even de tussensprint winnen. Sagan zat er vlak achter en liet het maar lopen. Hij staat heel veel voor op Greipel. De kopgroep was intussen uiteengespat en van Garderen leek de sterkste. Hij bleef alleen over. Dan begon het peloton aan de klim.

Het ging beginnen. Althans, dat dachten we. Maar het begon niet. Ja, Evans moest eraf en Daniël Martin. Ondertussen waren Riblon en Moser weer bij van Garderen gekomen en was die strijd interessanter dan die in het peloton.
Gelukkig kwam er op een gegeven moment tenminste nog een aanval van renners die geen bedreiging vormden voor het algemeen klassement. Andy Schleck wilde nog iets van zijn oude glorie laten zien en kreeg onder andere Poels mee. Ze liepen wat in op de kopgroep. Toch een Nederlandse zege met Poels?
Geen Contador, Kreuziger, Quintana of Rodriguez te zien. Mollema en ten Dam waren al wel bijna gezien, maar Mollema kon nog net aanklampen en ten Dam kon in de afdaling van de Sarenne terugkeren. Het beloofde echter niet veel goeds.

De afdaling van de Col de Sarenne was gelukkig droog en niet levensgevaarlijk. Toch reed Riblon nog een greppeltje in. Maar beter een greppeltje in dan een ravijntje van een meter of dertig. Movistar begon ondertussen tempo te maken op de Sarenne. Ze wilden de etappezege met Valverde of Quintana. Te laat. En weer maakte Saxo Bank een foutje. Contador en Kreuziger reden in de afdaling weg. Dom, want er kwam ook nog een stuk vlak en ze kwamen niet ver genoeg weg van de groep Froome.

Voor de tweede keer reden de renners de Alpe d'Huez op.
De strijd ontbrandde op twee fronten. In de kopgroep reed Tejay van Garderen weg van Riblon en Moser. We wisten al dat Riblon in een greppeltje was gereden en Tejay kreeg materiaalpech. Moser stortte zich met doodsverachting naar beneden tijdens die levensgevaarlijke afdaling, maar werd even later toch door de twee pechvogels weer ingehaald. Nu was het dus van Garderen die voor de winst ging.
Achter hem ontbrandde ook de strijd tussen de klassementsrenners. Froome ging zelf maar weer eens. Hij vond zeker dat hij nog niet veilig was voor Contador. Quintana en Rodriguez konden volgen. De Nederlandse hoop in bange dagen was toen al niet meer te zien.

Maar wat was dat? Een hand omhoog van Froome. En nog eens en nog eens. Een lekke band? Porte werd naar achteren gestuurd en de Colombiaan en de Spanjaard reden zomaar weg bij de Keniaan. Froome had zowaar een foutje gemaakt en last van een piepklein hongerklopje. Porte deed iets stouts en haalde een gelletje voor zijn kopman. Dat kostte Froome twintig seconden tijdstraf, maar anders was het misschien wel meer geworden dan de minuut die hij nu op Quintana en Rodriguez verloor. Als hardloper weet ik dat een gel zeer snel weer energie geeft aan je lichaam. Ik zal dus ook niet spreken van een hongerklop. Als Froome een echte hongerklop had gehad, dan was hij op minuten gereden in die vier kilometer.

Ondertussen was het voorin echt spannend. Riblon kreeg van Garderen weer in zicht. Bleef wat hangen, kwam wat dichterbij, bleef weer wat hangen en kwam weer wat dichterbij. En met de top in zicht stortte van Garderen in. Het laatste restje energie verdween uit zijn lichaam en hij had geen gelletje bij de hand. Riblon ging over hem heen en bezorgde de Fransen een orgasme. Froome staat er na vandaag nog beter voor. Hongerklop of niet. De schade voor onze jongens viel nog mee. Toch moet je je als ploegleiding afvragen wat meer telt: zesde en tiende in het eindklassement of de winst in een bergetappe. Morgen misschien Gesink maar eens vooruitsturen.

Het leukste plaatje van de dag: Om kwart over twaalf precies zette ik de televisie aan en zag meteen het leukste plaatje van de dag: Rivka op het Veld. Daarmee zou ik wel een keertje een beschuitje willen eten op het veld.

Renner van de dag: Riblon en van Garderen samen. Allebei hadden ze pech in de afdaling van de Col de Sarenne en allebei kwamen ze terug en kleurden ze de finale.

Morgen naar Le Grand-Bornand

Het is morgen weer klimmen geblazen. Al meteen gaat het bergop. Eerst de Glandon en daarna de Col de la Madeleine. Over die laatste wil ik het even hebben. Je kunt Madeleine van twee kanten nemen. Morgen komen de renners uit la Chambre. Die klim is negentien kilometer. Die van de andere kant is iets meer dan vijfentwintig kilometer. Het gemiddeld stijgingspercentage van morgen is acht procent. De klim vanuit la Chambre is steiler dan die van de andere kant. Het maximale stijgingspercentage ligt ongeveer gelijk. Iets meer dan elf procent.

De Madeleine werd voor het eerst in 1969 in de Tour de France opgenomen. Sindsdien is Madeleine vaak genomen door de renners. Een paar bekende renners die haar als eerste beklommen: Lucien van Impe, Pedro Delgado, Richard Virenque, Jan Ullrich en Gilberto Simoni. Vorig jaar was Peter Velits als eerste op de top. Maar één Nederlander kwam daar als eerste boven. Dat was Michael Boogerd. Het was in een fantastische rit. Waarschijnlijk de mooiste overwinning uit zijn carrière. De rit eindigde op La Plagne. Jullie zullen misschien zeggen dat Michael die overwinning aan de epo te danken had. Kan zijn. Maar wie reed er als een gek achter hem aan? Juist, Lance Armstrong. Ik zie de rit nog voor me. Michael reed al heel lang solo. Hij was ontsnapt uit een kopgroep, maar het was nog erg ver naar de finish. Tijdens de laatste beklimming werd hij achtervolgd door Armstrong, Sastre en Beloki. Het werd steeds spannender of hij het zou redden. Maar hij hield op de top nog anderhalve minuut over op zijn belagers. En epo of niet. Ik vind het nog steeds een prachtige overwinning. De mannen achter hem waren net zo schuldig als hij. Hoewel ik het van Carlos Sastre niet zeker weet.
Ik ben benieuwd of Peter Velits zijn prestatie van vorig jaar kan herhalen. Hij rijdt tot nu toe een beetje bleekjes rond. Ik denk wel dat er wat renners uit de tweede rij gaan aanvallen vanaf het begin. En als je daar eenmaal zit, dan moet je door. Vraag maar aan Boogerd.