Wat voetbal nodig heeft

Soms schrijft een column zichzelf. Met het WK in volle gang is het weer tijd om voetbal te kijken. Doe ik normaal nooit meer. Vroeger hield ik het nog wel bij, maar ik ben al een aantal jaren afgehaakt. En ik hoef maar weer even voetbal te kijken om me te herinneren waarom. Aanstellerij. Naaierij. Kleuters met miljoenen op de bank. Het maalt rond in m’n hoofd... wat vinden ze hier nou zelf van?

Als ze zichzelf terugzien terwijl ze zich theatraal aanstellen en huilend op het grasveld liggen om een seconde later fris als een hoentje op te springen om de gegeven vrije schop te nemen, zijn ze dan trots? Krijgen ze schouderklopjes van vrienden en familie om hun puike werk? Schamen ze zich dan niet? In de voetballerij lijkt het niet eens meer te hoeven. 

Iemand maakt een schwalbe en er word gesproken van “een slimme speler”. Niet van een rat, een rukker of een lutser. Een hele lepe speler. Sorry wat? De scheidsrechters voorliegen is dus een “lepe” move? Blijkbaar is vuiligheid in de voetballerij al zo diep ingebakken dat het gewoon geaccepteerd word. Er word wel erkend dat de beste man gewoon valsspeelde, maar dit hoort tegenwoordig bij het spelletje. Doorgebroken speler neerhalen voor een kaart? Slimme zet. Kan dit überhaupt nog goed komen? Is het voetbal, wat opzich best een geinig spelletje is, nu echt verloren?

Maar opeens heb ik ‘t. Ik weet hoe we voetbal weer eerlijk kunnen maken. Het antwoord zit niet in camera-arbitrage. Het antwoord zit niet in fair play campagnes. Het antwoord zit niet in boetes. Het antwoord is Terry Tate.

Voor de mensen die Terry Tate niet kennen, kijk bovenstaande video even. Ik zou graag uitleggen wie Terry Tate is, maar ik ben bang dat woorden alleen maar afbreuk doen aan het werk van deze man. Wat nu even belangrijk is: Terry Tate gaat voetbal redden. 

Ik zie Terry Tate nu overal. Als een speler laf z’n hand omhoogsteekt nadat hij overduidelijk zelf de bal over de lijn trapt? Terry Tate. Huilen omdat de hand van een verdediger licht langs je arm veegde? Ik zie Terry Tate uit de coulissen stormen en de speler grondig de grasmat in rammen. Zeiken tegen de scheids? Terry Tate met een supplex. Een medesporter proberen een kaart aan te naaien? Bodycheck de reclameborden in.

Opeens is voetbal weer kijkbaar. Het gemiste gevoel van gerechtigheid als deze overbetaalde eikels beloond worden voor hun acties wordt teruggegeven bij het mentale plaatje van Tate die de desbetreffende lul omver knalt. Er is weer gerechtigheid. Volgens mijn berekeningen kunnen we vanaf volgend EK Terry Tate gaan inzetten bij wedstrijden. Dan hebben de voetballers ook nog een beetje tijd om hun mentaliteit aan te passen. En o wee als ze het niet doen. The pain train is coming. Bitch.