[Special] Van der Poel eindelijk wereldkampioen

In deze reeks specials duiken we op FOK!sport in de sportgeschiedenis. Regelmatig blikken we terug op een bijzondere gebeurtenis en plaatsen we het in perspectief met de huidige situatie.

Vandaag gaan we dertien jaar terug in de tijd, naar Montreuil in Frankrijk. Daar vindt dat jaar het wereldkampioenschap veldrijden plaats. Destijds was de wereldtop wat breder dan de Belgen en wat enkelingen uit andere landen. De laatste Nederlandse wereldkampioen dateert dan alweer van zes jaar daarvoor. Alleen Richard Groenendaal kwam er nog dichtbij met twee tweede plaatsen.

Het veldrit-seizoen in de winter van 1995 op 1996 loopt voor good old Adrie van der Poel erg goed. Hij is leider in het Superprestige-klassement en dat is met zijn 36 jaar al een uitstekende prestatie. Van een wereldtitel denkt hij alleen nog te kunnen dromen. Met zijn vijf tweede plaatsen is hij vaak dichtbij geweest maar hij wist nooit daadwerkelijk de regenboogtrui te pakken. Zijn bijnaam, 'de eeuwige tweede', lijkt daarom voor altijd aan hem te blijven kleven. Al helemaal omdat zijn schoonvader Raymond Poulidor ook al die bijnaam draagt.

Die vierde februari staat er iets unieks te gebeuren. Het parcours blijkt relatief snel te zijn en dat ligt Van der Poel erg goed. Hij verkeert in prima vorm, maar voelt niet de druk van het moeten winnen. Het gevoel dat hij nooit beter reed dan dat seizoen gaf hem veel vertrouwen. Tijdens de wedstrijd ligt het tempo erg hoog (gemiddeld 29 kilometer per uur). De 36-jarige Nederlander blijft uiteindelijk over met Daniele Pontoni en Luca Bramati. Samen met deze twee Italianen voltooit hij de laatste ronde en zal het aankomen op een sprint. Iets waarin hij in het verleden nogal eens het onderspit in moest delven. Echter deze keer voelt de man uit Hoogerheide dat hij zijn medevluchters erop kan leggen in de sprint.

En zijn gevoel blijkt te kloppen. In een spannende spurt verslaat hij zijn medevluchters en wordt dan eindelijk voor het eerst wereldkampioen veldrijden. Pontoni moet genoegen nemen met het zilver en Bramati pakt het brons. De kersverse kampioen is zeer verguld met het behalen van de regenboogtrui, al was het ook om af te komen van die vervelende bijnaam. De overwinning betekende zeker niet het einde van de carrière van Van der Poel. Hij bleef nog jaren crossen en won nog vele wedstrijden en werd in 1999 op bijna 40-jarige leeftijd nog eens derde bij de mondiale titelstrijd.

Adrie van der Poel was een bijzondere renner. Hij was namelijk niet alleen velrijder, maar ook een prominent wegwielrenner. Op de weg wist hij bijvoorbeeld klassiekers als de Ronde van Vlaanderen en Luik-Bastenaken-Luik te winnen. De link naar de tijd van nu is dan natuurlijk snel gelegd met Lars Boom. Ook een man die nu het werk in het veld combineert met wegwedstrijden. Het lijkt er echter op dat waar Boom zijn carrière vooral begint in het veld en hij zich nu op de weg gaat richten en daarmee heeft hij een beetje de omgekeerde loopbaan ten opzichte van de wereldkampioen van 1996.

Adrie van der Poel staat tegenwoordig nog midden in de veldritwereld. Zo was hij nauw betrokken bij de organisatie van wereldkampioenschap in zijn eigen Hoogerheide afgelopen weekend. Een wedstrijd waar eens te meer bleek hoe de Belgen nu de sport in hun greep hebben. Niet alleen verzamelen zich duizenden Vlamingen langs het parcours, maar de wedstrijden worden gedomineerd door Belgen, ze hebben concurrentie van slechts een handje vol renners uit andere landen. Dat staat in schril contrast tot de wedstrijden in de jaren negentig. En dat die ontwikkelingen niet goed voor de sport zijn blijkt uit het feit dat de UCI, in samenwerking met diverse instanties gaat proberen het veldrijden weer beter internationaal op de kaart te zetten. En daarbij gaan we good old Adrie van der Poel vast nog wel tegenkomen!

Submitter:  Bron: FOK!sport