[België] WK Wielrennen 1990

Het land is een puinhoop en al een jaar lang zijn ze bezig om een regering te vormen, maar België heeft in ieder geval een rijk sportverleden. Deze week staat FOK!sport middels enkele specials stil bij enkele Belgische sporticonen en grote Belgische sportprestaties uit het verleden. Rubbereend maakte een special over het voor de Belgen zo succesvolle WK wielrennen van 1990.

In 1990 reisde het wielerpeloton voor het eerst af naar Azië voor de strijd om de wereldtitel. Het Japanse Utsunomiya is het decor voor de titelstrijd. Vanwege het tijdsverschil werd er vanuit gegaan dat je of minimaal een week van te voren moest afreizen om de jetlag en het tijdverschil te overwinnen of juist kort van te voren. De Nederlandse ploeg koos net als favoriet als Greg Lemond voor dat laatste, terwijl de Italianen juist al twee weken in het land van de rijzende zon verbleven. De Belgische ploeg koos voor een andere aanpak. Zij vlogen vijf dagen voor de wedstrijd naar Japan.

Het parcours bestond uit een ronde met een flinke beklimming en een spectaculaire afdaling, een afdaling waar velen renners in vielen. De wedstrijd kwam echt op gang toen er in de derde ronde een grote groep ontsnapte met mannen uit de diverse toplanden. De twintig renners reden vele kilometers lang samen op kop tot ronden later, bij de bevoorrading de groep uiteenviel.

Vanuit het peloton probeerden wat renners over te steken naar de koplopers. De eerste die daarin slaagde was Dag Otto Lauritzen. Eenmaal bij de kopgroep aangekomen, reed hij door en viel aan. Alleen de Belg Dirk de Wolf kon volgen. Beiden heren bleven voorop en in de klim maakte De Wolf zich boos. Door de drukke gebaren die hij daarbij maakte, kon hij zich niet overeind houden en viel. Lauritzen kon de Belg niet ontwijken en viel ook. Hierdoor konden de achtervolgers weer terug komen. Inmiddels was die achtervolgende groep uitgebreid met renners, die ook de sprong uit het peloton konden maken.

De Wolf kreeg gezelschap van land- en ploeggenoot Rudy Dhaenens. Met een voorsprong van slechts 36 seconden ging de kopgroep de laatste ronde in. Eigenlijk was het wachten tot de grote favorieten in het peloton de gashendel open zouden trekken om de mannen in te rekenen. Er werd vooral gekeken naar de toppers van de Italianen en de Amerikaan Lemond.

In de laatste klim waar de favorieten zich dan eindelijk zouden moeten laten gelden, sprongen vooraan de twee Belgen weg. Ze waren de sterkste van de groep aanvallers en gingen er dus vandoor. Samen doken De Wolf en Dhaenens de gevaarlijke afdaling in met in hun kielzog de restanten van de kopgroep en vlak daarachter ook het peloton met de favorieten.

Dat peloton kon nooit een echte georganiseerde jacht op gang brengen. Uiteindelijk bleef er door aanvallen een groep van 25 renners over, met daartussen de grote favorieten. In de laatste kilometers konden ze de twee Belgen voorop steeds zien. Maar het gat kregen ze maar niet dichtgereden. De Wolf en Dhaenens reden kop over kop, zoals ze dat samen al zo vaak deden in trainingen, naar de laatste kilometer. Met de groep achtervolgers op veilige afstand zou de titel zeker naar België gaan. Beide heren waren geen veelwinnaars, maar nu zou één van hen toch de regenboogtrui winnen. De onvermoeibare Dirk de Wolf, die al sinds ronde drie in de aanval was, trok de sprint aan maar al snel kwam zijn ploeggenoot langszij. Met ruim een fietslengte voorsprong kwam Rudy Dhaenens als nieuwe wereldkampioen juichend over de finish. Landgenoot De Wolf passeerde eveneens juichend de streep. Daarachter won Gianni Bungo op slechts acht seconden de sprint van de restanten van het peloton.

Dat het loodzware titelstrijd was, bewees het aantal renners dat het einde haalde, maar 57. Slechts één Nederlander haalde de eindstreep, Erik Breukink op plaats 44. Waar de voorbereiding van de Belgen eerst gek leek, bleek deze uiteindelijk niet zo gek geweest te zijn. Dhaenens had zich in België al dagenlang aan het tijdsverschil aangepast door om vier uur ’s ochtends op te staan. Om de tijd tot de training te doden speelde hij met bouwpakketjes.

Deze voorbereiding wierp zijn vruchten af. Zo kon hij onder de ogen van de Belgische bondscoach en meervoudig wereldkampioen Eddy Merckx de regenboogtrui aantrekken. Met Dirk de Wolf naast hem voor de derde Belgische één-twee op een wereldkampioenschap wielrennen.