Historisch: Duitsland 1957
 | De Nürburgring is natuurlijk vooral bekend vanwege de Groene Hel, de monsterlijke Nordschleife van 22 kilometer. Vijftig jaar geleden won een van de beste coureurs ooit, Juan Manuel Fangio, daar zijn laatste wedstrijd. |
Fangio kwam in topvorm naar de Nürburgring. Zijn Maserati 250F was de beste van het veld en de Argentijn had eerder dat jaar al gewonnen in Buenos Aires, Monaco en Rouen. Hij had daarmee 25 punten verzameld, wat, in een kampioenschap met maar zeven races en een andere puntentelling dan tegenwoordig, de leiding betekende. Hij kwalificeerde ook nog eens op pole position, maar had diverse titelconcurrenten vlakbij staan op de grid. De race zou over 22 ronden van 22 kilometer gaan, in totaal meer dan 500 kilometer.
Bij de start drongen Mike Hawthorn en Peter Collins in hun Ferrari's Fangio direct naar de derde positie. Fangio liet de twee met elkaar vechtende coureurs twee ronden lang begaan en passeerde ze vervolgens in één inhaalmanoeuvre. In de koppositie kon hij zijn voorsprong uitbouwen tot een halve minuut en in de twaalfde ronde, bijna halverwege de race, kwam hij binnen voor een bandenstop. Terwijl Fangio van de tussenstanden op de hoogte werd gebracht door zijn teammanager, verknoeiden zijn monteurs de pitstop. Hij kwam de baan weer op in de derde plaats, met bijna een minuut achterstand op de nummer twee.
Wat volgde was een memorabele inhaalrace. In de Ferrari-pits brak een lichte paniek uit. Men had de rondetijden van Fangio, op koude banden, eerst zien stijgen, maar opeens reed de Argentijn vierentwintig seconden van het ronderecord af. Fangio had geprobeerd de bocht onder de brug volgas te nemen, waar normaal werd teruggeschakeld, om niet met alle vier de wielen los te komen. Hij kwam deels in de berm terecht, maar wist de snelheid erin te houden. Fangio: "Dit risico leverde me wel flinke tijdwinst op: ik had immers van twee korte rechte einden één lang recht eind gemaakt." Het leverde hem niet alleen een ronderecord op van 9:17, maar ook de eerste ronde in de geschiedenis van de Ring die gemiddeld sneller was dan de magische 90 mijl per uur.
Twee ronden voor de finish reed Fangio op slechts drie seconden van Collins en op vijf seconden van leider Hawthorn. In de Nordkurve deed hij zijn eerste inhaalpoging op Collins, maar verremde zich en moest de Ferrari weer voor zich laten. De volgende poging lukte wel, deels omdat Collins inzag dat er geen twee wagens naast elkaar door de bocht pasten en inhield. Slechts enkele kilometers later kon Fangio Hawthorn al uitremmen. Fangio gaf geen centimeter ruimte en drukte de Brit op het gras. Hawthorn wist dat hij verslagen was en Fangio won de race met ruim drie seconden voorsprong.
De overwinning van Fangio was een grandioze. Zijn gemiddelde snelheid over de volledige race lag hoger dan dat van zijn ronderecord van een jaar eerder. Fangio toonde zich echter filosofisch en besefte dat hij risico's had genomen, die hem de kop hadden kunnen kosten. "Tot twee dagen na die race ondervond ik angstgevoelens over alles wat ik daarin heb uitgehaald. Ik had dan ook nog nooit zo hard gereden als toen, en wist ook zeker dat ik daarna ook nooit meer zo hard zou rijden."
Het zou inderdaad Fangio's laatste overwinning in de Formule 1 blijken. Hij pakte dat jaar het kampioenschap en nam in 1958 afscheid van de klasse. Hij zou tot in de jaren negentig een graag gezien gezicht blijven op de paddock, tot hij tien jaar geleden overleed, op 84-jarige leeftijd.
