Historisch: Australië 1995

Twaalfeneenhalf jaar geleden begon het Australische Grand Prixweekend, de afsluiter van het seizoen 1995. Het was tevens de laatste race op het stratencircuit van Adelaide, dat het seizoen erop plaats moest maken voor het gloednieuwe Albert Park in Melbourne.

Het kampioenschap was al beslist in het voordeel van Michael Schumacher en de tweede plaats was zekergesteld door Damon Hill. De teams en coureurs kwamen dus in een ietwat ontspannen stemming naar Australië, om afscheid te nemen van een van hun favoriete circuits op de kalender. Het was een seizoen geweest waarin de felle strijd tussen Hill en Schumacher, die in 1994 was begonnen, onverminderd was doorgegaan, met als dieptepunt de omstreden crash tussen de twee op Silverstone. Dat was nu allemaal achter de rug en de organisatie verwachtte 210.000 bezoekers voor de race, de grootste opkomst tot dan toe bij een Grand Prix.

De onbezorgde stemming sloeg echter al op vrijdagmiddag om in angst, toen Mika Häkkinen zwaar crashte in Brewery Bend, de flauwe bocht die volgde op het lange rechte stuk. De Fin had een stukje koolstofvezel opgepikt van een andere wagen en op het rechte stuk liep opeens zijn linkerachterband leeg. Bij het insturen van de bocht spinde de McLaren en klapte met meer dan tweehonderd kilometer per uur zijwaarts in de bandenstapels. De wereld keek via de camera op Häkkinen's airbox live toe hoe zijn hoofd wild heen en weer werd geslingerd. De Fin werd bewusteloos uit het wrak gehaald en dokter Sid Watkins moest in allerijl Häkkinen's luchtpijp opensnijden, zodat hij niet zou stikken.

Zaterdagmorgen werd Häkkinen wakker in een ziekenhuis in Adelaide en vroeg zich direct af of het ongeluk zijn schuld was geweest. Twee weken later was hij genoeg opgeknapt om naar Londen te worden vervoerd en slechts drie weken later vloog hij naar Monaco om zich voor te bereiden op het komende raceseizoen. Slechts enkele jaren later zou hij twee jaar op rij het wereldkampioenschap winnen.

Ondertussen had Damon Hill de pole position bemachtigd voor de Australische Grand Prix. Zijn teamgenoot bij Williams, David Coulthard, stond naast hem op de eerste startrij en daarachter stonden Michael Schumacher in de Benetton en Gerhard Berger in de Ferrari. David Coulthard had bij het aanspringen van het groene licht de beste start en nam de leiding in handen. Schumacher zag zijn derde plaats verloren gaan aan zowel Berger en ook de andere Ferrari, met Jean Alesi aan het stuur, gaf de Duitse wereldkampioen het nakijken. Het kostte Schumacher vier ronden om Alesi en Berger in te halen.

Coulthard maakte een enorme blunder toen hij vanuit de leiding de pits binnenreed voor zijn eerste stop. De Schot verremde zich, gleed hulpeloos tegen de pitmuur en kon uitstappen. Ook Roberto Moreno kon zijn Forti Corse niet onder controle houden en raakte op dezelfde plek de muur. Ondertussen streden Schumacher, die een pitstop had gemaakt, en Alesi om de vierde plaats en Alesi liet zijn tanden zien. De twee raakten elkaar en beide coureurs moesten opgeven met defecte wielophangingen.

Berger lag nu tweede, op vijftig seconden van een ontketende Hill, maar de motor van de Ferrari gaf de geest. Dat gaf de tweede plaats aan Heinz-Harald Frentzen in de Sauber, maar ook hij moest opgeven, ditmaal met een kapotte versnellingsbak. Nu lag Johnny Herbert tweede en ondanks dat ook de Brit een angstig moment had bij het inrijden van de pits, wist hij de wagen in de wedstrijd te houden, tot zijn aandrijfas brak. Het kostte hem de derde plaats in het kampioenschap

De voorsprong van Hill op de rest van het veld was al zo groot dat zelfs problemen bij zijn laatste pitstop zijn leiding niet in gevaar brachten. Achter hem stapelden de mechanische problemen zich op. Eddie Irvine moest opgeven met een hydraulisch probleem en Ukyo Katayama blies zijn motor op. Olivier Panis, die nu tweede lag, zag vijf ronden voor de finish een grote blauwe wolk achter zijn Ligier verschijnen, maar wist de race uit te rijden. Ook de Minardi van Pedro Lamy klonk beroerd, maar de dappere Portugees wist toch een punt te scoren met een zesde plaats.

Hill won de race met overtuigende cijfers. Hij had maar liefst twee ronden voorsprong op Panis, een staaltje dat sinds de jaren zestig niet meer was voorgekomen. Gianni Morbidelli verraste vriend en vijand door met zijn Footwork naar de derde plaats te rijden, zijn beste resultaat ooit. Voor Ligier was de tweede plaats van Panis slechts het tweede podium van het seizoen, en deze prestatie zou alleen nog verbeterd worden door diens winst op Monaco in 1996. Dat jaar zou Hill zich wreken op Schumacher's overwinningen door overtuigend wereldkampioen te worden.