[OS 2012] Het Dream Team op weg naar goud deel 2
Op 27 juli gaan de Olympische Spelen in Londen van start. In aanloop naar het grootste sportevenement aller tijden brengen wij jullie een reeks van specials over de vele facetten van de Spelen. Elke vrijdag kun je een special lezen die gaat over Londen, Nederlandse sporters, olympische historie en andere mooie verhalen rond dit grote evenement.
Vorige week schreven we al over hoe het Dream Team bij elkaar kwam. Vandaag gaan we verder waar we gebleven waren: op de weg naar goud in Barcelona. In voorbereiding op het olympisch kwalificatietoernooi in Portland verzamelde de groep zich in La Jolla voor een trainingskamp. Coach Chuck Daley moest iedereen fit zien te krijgen, een moeilijke taak aangezien bijvoorbeeld Michael Jordan, Scotty Pippen en Clyde Drexler pas amper hersteld waren van de NBA-finals. Van de spelers werd verwacht dat ze één keer per dag scherp trainden en in die training alles gaven, verder mochten ze doen en laten wat ze zelf wilden. Daley liet de sterren bewust vrij.
Tijdens dit trainingskamp was er één oefenwedstrijdje gepland. Hiervoor werden de beste collegebasketballers uitgenodigd om de NBA-sterren van tegenstand te voorzien. In de collegeploeg zaten spelers die later furore zouden gaan maken in de NBA zoals Chris Webber, Grant Hill en Anfernee Hardaway. De wedstrijd vond achter gesloten deuren plaats. Na afloop stond de pers vol spanning de spelers op te wachten. Collegespeler Rodney Rogers kwam als eerste naar buiten en vertelde dat de jonkies met 80-76 hadden gewonnen van het Dream Team. Ze zouden uiteindelijk de enige zijn die van de wereldsterren wonnen.
Na het trainingskamp was het tijd voor kwalificatie voor de Spelen. In Portland, thuisstad van Clyde Drexler, werden de tickets verdeeld voor Noord – en Zuid-Amerika. In de eerste wedstrijd was Cuba de tegenstander. De wedstrijd was niet alleen de officiële start van de campagne om olympisch goud te halen, het was tevens de start van taferelen die vanaf nu elke wedstrijd plaats zouden vinden: tegenstanders die voor en na de wedstrijd hun best deden om op de foto te gaan met hun idolen, de spelers van het Dream Team Dit gaf meteen de verhoudingen goed weer. Die gekte bereikte in de wedstrijd tegen Cuba overigens een bizar hoogtepunt. Het bleek dat alle spelers van Cuba om de beurt Michael Jordan verdedigden zodat ze allemaal een keer met hem spelend op de foto stonden. Het kwalificatietoernooi werd uiteraard gewonnen door de Amerikanen, ze wonnen alle wedstrijden met ruime cijfers.
De volgende halte voor het team was Monte Carlo. Met een privéjet vloog het sterrenteam naar de Côte d’Azur om hun tenten op te slaan in het chique Loew’s Hotel in het stadstaatje. De Dreamteamers hadden hele gezinnen meegenomen en zo stapte er een groot gezelschap de hotellobby binnen. Ook in Monaco gold het hetzelfde regime. Eenmaal per dag trainen en verder mochten de spelers het zelf uitzoeken. Veel spelers gingen golfen of genoten van het zwembad bij het hotel. En ’s avonds waren de sterren regelmatig in het casino te vinden. Tijdens het verblijf in Monte Carlo werd er ook een bijzondere trainingspartij gespeeld. Het Dream Team werd opgedeeld in twee teams van vijf spelers (Stockton en Drexler bleven vanwege pijntjes aan de kant). Het werd Jordan, Bird, Ewing, Pippen en Malone tegen Johnson, Barkley, Robbinson, Mullin en Laettner. Er was geen camera bij en dat is erg jammer, want dit moet één van de beste wedstrijden aller tijden geweest zijn. Laettner vertelde dat hij moves had gezien die op geen enkele NBA-video stonden. De spelers haalden het beste in elkaar naar boven qua spel en trash talk. Uiteindelijk won het team van Jordan met 40-36.
Na nog een oefenwedstrijdje tegen Frankrijk (111-71) was het tijd voor de Spelen. In Barcelona streek het team neer in hotel Ambassador. Wanneer de spelers in het olympisch dorp hadden geslapen, dan hadden ze waarschijnlijk geen leven gehad. De sterren begaven zich ook nu maar mondjesmaat buiten het hotel. Meestal vertrokken ze ’s ochtends naar de golfbaan als ze geen wedstrijd hadden. Charles Barkley begaf zich soms nog wel onder het gewone publiek op de Ramblas. Hij had hierbij geen bodyguard nodig zei hij, hij was zijn eigen bodyguard. Bij de opening van de Spelen was Magic Johnson de grote ster. Hij liep als enige van het Dream Team mee bij de openingsceremonie en wist al snel alle aandacht op zich te vestigen met zijn herkenbare lach. Iedereen wilde met hem op de foto en Johnson genoot.
David Robinson tijdens de wedstrijd van het Dream Team tegen Puerto Rico (WikiCommons/Ken Hackman, U.S. Air Force)
Angola was de eerste tegenstander op het olympische toernooi. Het land had minder geregistreerde spelers dan er profs in de NBA rondliepen, het werd dus nooit een wedstrijd. De eindstand kwam uit op 116-48. In de tweede wedstrijd stond er iets extra’s op het spel. De ploeg uit de Verenigde Staten mocht het opnemen tegen Kroatië, de ploeg van Toni Kukoč. De Kroaat was al twee jaar door de Chicago Bulls van Jordan en Pippen gekozen in de draft, maar hij kon niet onder zijn contract in Italië uit. Over Kukoč werd gezegd dat hij Pippen zou moeten gaan vervangen of ten minste meer zou gaan verdienen dan de alleskunner van de Bulls. Dat deed natuurlijk pijn. Dus werd Kukoč even op zijn plaats gezet. Jordan en Pippen speelde hem helemaal zoek en Kukoč kwam niet verder dan vier puntjes. Aan het einde van de wedstrijd stond er 103-70 op het scorebord.
De resterende drie wedstrijden in de poulefase werden ook makkelijk gewonnen. Duitsland (111-68), Brazilië (127-83) en Spanje (122-81) hadden niks in te brengen. Na afloop was er uiteraard een grote fotosessie op het veld om met het Dream Team vastgelegd te worden. Na de poule volgde de kwartfinale tegen Puerto Rico. Dat land was in Portland ook al een opponent geweest tijdens de kwalificatie. Destijds wonnen de Amerikanen met 38 punten verschil. En dat zou het ook nu weer worden, 115-77. In de halve finale wachtte Litouwen. Het werd uiteindelijk een oorwassing voor de Europeanen, ze verloren met 127-76. Tekenend was dat de Litouwse speler Karnisovas na zijn wissel op de bank foto’s ging zitten maken tijdens de wedstrijd.
In de finale wachtte wederom Kroatië. Dit keer revancheerde Kukoč zich en speelde een goede wedstrijd. In het eerste deel van de wedstrijd speelden de Kroaten goed mee en kwamen zelfs 25-23 voor. Maar uiteindelijk won het Dream Team weer ruim, 117-85. In de dagen voor de finale was het vooral spannend geweest aan de vergadertafel. Want hoe werd er omgegaan met de belangen van de sponsoren van de spelers (zoals Nike en Converse) en de sponsor van het Amerikaanse Olympische Comité (Reebok)? Als compromis kwamen drie spelers met een Amerikaanse vlag om hun schouders het podium op. De vlag hing toevallig over het Reeboklogo.
Na de finale genoten de spelers van de uitreiking van de gouden medaille, want naast alle publiciteit voor de NBA was dit natuurlijk wel waarvoor ze gekomen waren. Die publiciteit was overigens ook prima gegenereerd, de finale werd in 108 landen live uitgezonden. Betere reclame voor de NBA was er niet geweest. Nadat de medailles waren uitgereikt stonden de mannen de pers te woord en toen dat alles achter de rug was vertrok het gezelschap naar het vliegveld waar hun vliegtuig al met een draaiende motor klaarstond. En zo vertrok, een dag voor dat de Spelen officieel afgesloten zouden worden, het Dream Team al naar huis. Zoals Charles Barkley tegen de pers zei: "We zijn hier gekomen om goud te winnen en plezier te maken. Dat hebben we allebei gedaan." Daarmee zat de olympische droom er weer op en de schande van de verloren basketbaltoernooien was weer weggepoetst.
