Historisch: Marokko 1958

In 2004 was Bahrein het toneel van de eerste Grand Prix in het Midden-Oosten. Zesenveertig jaar eerder had Marokko echter de eer de eerste Grote Prijs op het vasteland van Afrika te organiseren. Het zou een tactische thriller worden waarin het wereldkampioenschap werd beslist.

Mike Hawthorn in zijn Ferrari was de belangrijkste titelkandidaat van het seizoen, maar Hawthorn had er na de Grand Prix van Duitsland bijna de brui aangegeven, nadat zijn teamgenoot Peter Collins was omgekomen in een tragisch en eenzijdig ongeluk. Hawthorn had echter een flinke voorsprong op Stirling Moss en het feit dat Moss Hawthorn voor de stewards had verdedigd toen deze in de Italiaanse Grand Prix zijn wagen tegen de rijrichting in had aangeduwd, was voor Hawthorn reden om in elk geval het seizoen af te maken.

Op 19 oktober stonden de coureurs aan de start van de eerste -- en laatste -- Marokkaanse race. Moss, rijdend voor het team van Vanwall, had acht punten achterstand op Hawthorn en kon dus alleen nog kampioen worden als hij zou winnen, de snelste ronde zou rijden (toen nog goed voor een punt) én als Hawthorn derde of lager zou finishen.

Ferrari en Vanwall besloten onafhankelijk van elkaar om het kampioenschap te winnen door een uitgestippelde strategie. Als Moss aan de leiding zou gaan, zouden zijn teamgenoten Tony Brooks en Stuart Lewis-Evans proberen Hawthorn van de tweede positie te houden. Aan de andere kant zou Ferrari proberen met Phil Hill Moss op te jagen en in een fout te dwingen, waarna Hawthorn Hill kon inhalen en de eerste plaats pakken.

Beide strategiën lukten in eerste instantie op het snelle wegencircuit buiten Casablanca. Moss zette zijn pole om in de koppositie en Hill maakte een geweldige start vanaf de tweede startrij naar de tweede plaats. In de derde ronde verremde hij zich echter en moest op de vierde plaats aansluiten, achter Hawthorn en Jo Bonnier. Hij haalde de Zweed makkelijk weer in en werd voorbij gelaten door Hawthorn om het gat naar Moss te kunnen dichten. Achter hen deed Vanwall-coureur Brooks hetzelfde en Hawthorn viel terug naar de vierde plaats, wat niet genoeg voor de titel zou zijn.

Moss reed een razendsnelle race. Ondanks dat hij zijn wagen beschadigde toen hij een achterblijver raakte, zette hij de snelste raceronde neer en won de race, precies wat hij nodig zou hebben. De titelstrijd werd echter achter hem gestreden... en beslist. Brooks blies zijn motor op, waardoor Hawthorn op de derde plaats kwam. Hill, die Moss aan de horizon had zien verdwijnen, gaf zijn tweede plaats terug aan Hawthorn. De enige Vanwall die Hawthorn nog van de tweede plaats kon verdrijven, was die van Stuart Lewis-Evans.

Lewis-Evans kon Moss' titelkansen, en zichzelf, echter niet meer redden. In ronde 42 sloeg zijn versnellingsbak vast en de wagen gleed van de baan. Olie sproeide al brandend uit de bolide en zette ook de coureur in brand. Toen de wagen tot stilstand kwam, dook Lewis-Evans uit de cockpit en rolde over de grond om het vuur te doven. Hij had echter zware brandwonden opgelopen en werd per helikopter naar een naburig ziekenhuis afgevoerd. Enkele dagen later werd hij vervoerd naar een brandwondencentrum in Engeland, waar specialisten alles deden om de coureur te redden, maar tevergeefs. Zes dagen na zijn ongeluk overleed de Brit.

Moss had de race met bijna anderhalve minuut voorsprong gewonnen, maar Hawthorn was de nieuwe kampioen, met slechts één punt voorsprong op zijn rivaal. Hij werd direct gefeliciteerd door Moss, die diens nederlaag sportief opvatte. Moss had gedurende het seizoen de helft van alle races gewonnen, terwijl Hawthorn slechts één overwinning op zijn naam had kunnen schrijven. Moss werd daarvoor in januari gepromoveerd tot Officier in de Orde van het Britse Rijk, een onderscheiding die aan Hawthorn, de eerste Britse Formule-1-kampioen, voorbij ging.

Hawthorn had zich toen echter al teruggetrokken uit de autosport. Hoewel Ferrari hem een blanco cheque had aangeboden voor zijn diensten in 1959, was hij zijn interesse in het racen verloren. Ironisch genoeg was het juist een auto-ongeluk dat op 22 januari 1959 het leven eiste van Mike Hawthorn. Hij raakte op de Guildford Bypass in een slip op het natte wegdek, vermoedelijk toen hij een wedstrijdje wilde aangaan met collega Rob Walker.