[OS 2012] Het Dream Team op weg naar goud deel 1

Op 27 juli gaan de Olympische Spelen in Londen van start. In aanloop naar het grootste sportevenement aller tijden brengen wij jullie een reeks van specials over de vele facetten van de Spelen. Elke vrijdag kun je een special lezen die over Londen, Nederlandse sporters, olympische historie en andere mooie verhalen rond dit grote evenement.

De geschiedenis van de Spelen zit vol met unieke verhalen en vandaag belichten we een hele bijzondere ploeg. Niet zomaar een ploeg maar een groep van de beste spelers in hun sport. We keren terug naar de Spelen van 1992 in Barcelona waar het Dream Team furore maakte bij het basketbal. Voor we terugblikken op het toernooi moeten we eerst vertellen hoe deze ploeg samenkwam.

Het was namelijk jarenlang een Amerikaans gebruik om een ploeg van de beste collegebasketballers naar de grote toernooien te sturen. Maar steeds vaker liep dit uit op een grote teleurstelling voor het land waar de beste spelers van de wereld vandaan komen. Dit leidde halverwege 1990 bij de NBA tot het idee om een team samen te stellen van de beste profs uit de competitie.Nadat de wereld basketbal bond (FIBA) de weg vrij had gemaakt voor de profs op de Olympische Spelen moesten alleen de spelers nog overtuigd worden. De leiding van de NBA zag in het olympisch basketbaltoernooi namelijk niet alleen een prima kans om de teleurstellende prestaties uit het verleden weg te poetsen maar het zou tevens één grote reclamespot voor de hoogste basketbalcompetitie ter wereld zijn. De spelers overtuigen bleek nog niet zo makkelijk. Toen Michael Jordan halverwege 1990 benaderd werd had hij aanvankelijk geen zin om zijn vrije zomer op te offeren voor het olympisch toernooi. Hij had al een gouden mediale gewonnen op de Spelen van 1984 en hij koesterde zijn rust. Echter na een flinke denkperiode ging hij overstag. Samen met topspelers Charles Barkley, Patrick Ewing, Karl Malone en Earving Jonhson poseerde hij in februari 1991 voor de cover van Sports Illustrated. De titel boven de foto van de vijf heren luidde: "Dream Team" en verder was te lezen:"Watch out, World! This could be America’s 1992 Olympic Five." In het begeleidende artikel gaven de spelers aan wel oren te hebben naar een olympisch avontuur.

Michael Jordan en Patrick Ewing tijdens een NBA wedstrijd

Voor het samenstellen van de selectie werd een groep van dertien basketbalkenners bij elkaar geroepen. Deze groep van wijze mannen moest de eerste tien spelers van de selectie in september 1991 bij elkaar hebben. De laatste twee plekken in de selectie zouden pas in 1992 na het basketbalseizoen ingevuld worden. De selectie moest natuurlijk bestaan uit een mix van spelers voor alle posities in het veld en verder moest het een team een uithangbord zijn voor de NBA. Ook was het de bedoeling dat er een aantal blanke spelers in het team zou zitten.

Het was niet meer dan logisch dat de vijf spelers die eerder op de cover van Sports Illustrated stonden in bij de selectie moesten komen. Jordan, Barkley, Ewing, Johnson en Malone vormden een zekerheidje. Michael Jordan speelde bij de Chicago Bulls en kreeg bij de selectie gezelschap van ploeggenoot en allround speler Scotty Pippin. Charles Barkley was de ster van de Philadelphia 76’ers en was al vanaf het begin heel enthousiast over het Dream Team. Patrick Ewing, speler van de New York Knicks was evenals Jordan lid van het team dat in 1984 goud op de Spelen behaalde. Magic Johnson van de Los Angeles Lakers was een logische keuze als één van de absolute supersterren van het Amerikaanse basketbal. De laatste van de vijf was Karl Malone, de power forward van de Utah Jazz. Hij stond bekend om zijn constante hoge niveau en betrouwbaarheid

Larry Bird en Earvin Johnson verwikkeld in een duel (WikiCommons/Steve Lipofsky www.Basketballphoto.com)

Malone zag ook teamgenoot bij de Jazz John Stockton in het nationale team terug. De sterke passer maakte weinig fouten en dat hij blank was werkte ook in zijn voordeel. Chris Mullin was een andere blanke speler die deel mocht gaan uitmaken van het Dream Team. De speler van de Golden State Warriors had evenals twee van zijn teammaten al een gouden medaille uit 1984 op zak. De derde blanke speler bij de eerste selectie was Larry Bird, de legendarische speler van de Boston Celtics gaf eerder aan zichzelf te oud te vinden voor het team. Zijn selectie deed wat wenkbrauwen fronsen maar Johnson en Jordan waren grote voorstanders van zijn selectie. Tenslotte kwam David Robbinson van de San Antonio Spurs bij de eerste tien. De beresterke speler had de vernedering van het nationale team op de Olympische Spelen van 1988 in Seoul meegemaakt en was uit revanche.

Voor de laatste twee plaatsen zat NBA-speler Clyde Drexler voorlopig op de reservebank. Er werd eerst gedacht om als gebaar naar de organisatie van het collegebasketbal twee collegespelers uit te nodigen. Dit als dank voor alle jaren dat er spelers van de colleges afgevaardigd werden naar de Spelen. Voor die plekken waren drie spelers in de running. Alonzo Mourning, Shaquille O’Neal en Christian Laettner. Alleen die laatste zou uiteindelijk meegaan naar Barcelona. Laettner was de ster van Duke Universety, hij vestigde records in het collegebasketbal die nog steeds staan. Als laatste speler mocht alsnog Drexler aansluiten bij de selectie. De speler van de Portland Trail Blazers was heel blij met zijn uitverkiezing; hij zou voor het eerst in zijn carrière iets groots kunnen gaan winnen.

De twaalf spelers hoefden niet bang te zijn dat ze het alleen voor de medaille gingen doen in Barcelona. De NBA had een uitgekiende marketing en PR campagne opgezet en de spelers mochten meedelen in pot van opbrengsten van alle merchandising. Daarbij kwamen nog diverse persoonlijke contracten. In totaal zouden de mannen zo’n 38 miljoen dollar binnenhalen.

De commissie van dertien kenners koos niet alleen de selectie, ook zochten ze de juiste technische staf bij elkaar. Voor de positie van hoofdcoach waren Larry Brown van de San Antonio Spurs, Lenny Wilkins van de Cleveland Cavaliers en Chuck Daly van de Detroit Pistons in de race. Uiteindelijk werd voor die laatste gekozen. Daly werd verkozen vanwege zijn uitstraling, kennis en het vertrouwen wat hij genoot van de spelers. Vanwege zijn beperkte kennis van het internationale basketbal kreeg hij twee assistenten met die specifieke kennis naast zich. Collegecoaches P.J. Carlesimo en Mike Krzyzewski hadden brede ervaring met internationale toernooien. Tenslotte mocht de eerder genoemde Wilkins de technische staf complementeren als praatpaal en vertrouweling van de spelers.

Volgende week lees je hier alles over de olympische kwalificatie en de weg naar het goud in Barcelona.